Την περιμένω με ένα πιάτο κουλουράκια με σοκολάτα που έφτιαξε η γιαγιά. Διακτινίζεται πάνω στον καναπέ και μου χαμογελά. Κοιτάζει μια τα κουλουράκια, μια το βιβλίο, μια εμένα. Συνοφρυώνεται.
“Το διάβασες χωρίς εμένα;;;”, φουντώνει σε κάθε της λέξη.
“Θα πρέπει να φύγω για ένα δρομολόγιο, δεσποινίς Αφροδίτη. Έχω αφήσει το τελευταίο κεφάλαιο για να το διαβάσουμε μαζί. Μην τολμήσεις να το διαβάσεις μόνη σου. Θα σε τιμωρήσω.”, της χαϊδεύω μια μπούκλα από τα ξανθά της μαλλιά με σοβαρό βλέμμα.
Με κοιτάζει με ορθάνοιχτο στόμα.
“Καλά.”, ψελλίζει αμήχανη.
Βάζω τα γέλια και την δείχνω με τον δείκτη του χεριού, όπως όταν ήμασταν σχολείο, κοροϊδεύοντάς την.
“Ρε τον μπαγάσα, κύριο Γκρέι! Θα το κορνιζώσω αυτό το βιβλίο!”, λέω γελώντας κι εκείνη αρχίζει να μου εκσφενδονίζει μαξιλάρια.
Φεύγω γελώντας, ενώ εκείνη βρίζει ακατάπαυστα. Γυρνώ από το δρομολόγιο και την βλέπω ανάσκελα στον καναπέ με το βιβλίο στο στήθος της. Γυρνά και με κοιτάζει γλυκά. Κάθομαι δίπλα της και της χαμογελώ πειρακτικά.
“Ελπίζω να μην αυνανίστηκες στον καναπέ μου!”
Με κοιτάζει με μισόκλειστα μάτια που χαμογελούν και με μαλώνουν ταυτόχρονα.
“Δεν καταλαβαίνεις τίποτα, Χάρε Χάρου!”
“Ναι, εγώ και ο John Snow!”, την πειράζω. “Διαβάζουμε το τελευταίο κεφάλαιο για να δούμε τι σκατά θα γίνει;”
“Αυτός ο ρομαντισμός σου με αποτελειώνει, Χαρούλη!”, χαμογελά στραβά εκείνη.
Συνεχίζουμε το διάβασμα. Φτάνουμε στο τέλος και την κοιτάζω έκπληκτος.
“Αστειεύεσαι, έτσι; Τριλογία έφερες, γαμώ το φελέκι μου;”
“Έλα, μωρέ Χαρούλη μου!”, στριφογυρίζει τον δείκτη της στο μανίκι του μανδύα μου.
“Όποτε κάνεις μαλακία, μου αρχίζεις τα Χαρούλη μου!”, της γκρινιάζω. “Ανακεφαλαίωση: 21χρονη παρθένα γνωρίζει 28χρονο έμπειρο στο χώρο του σαδομαζοχισμού και την προορίζει για υποτακτική του. Την ξεπαρθενιάζει με δύο οργασμούς παρακαλώ. Τον ερωτεύεται. Της αγοράζει και καλά δανεικά κινητό, υπολογιστή, πολυτελές αυτοκίνητο. Της ρίχνει ένα μπερντάκι ξυλιές στον πισινό. Γουστάρει αυτή. Μαθαίνουμε κι ένα δυο κλισέ μελό που ήταν υιοθετημένος και η βιολογική του μάνα ήταν εθισμένη στο κρακ. Κλαψ. Σνιφ. Δεν φταίει το παιδί. Τον περιλαβαίνει στα 16 του μια φίλη της θετής μάνας και τον κάνει υποτακτικό, για το καλό του.
Μετά της δίνει συμβόλαιο για να γίνει κατά αποκλειστικότητα υποτακτική. Δεν το υπογράφει. Αλλά παρόλα αυτά τον αφήνει να την αυνανίσει με ένα παλούκι, να την δέσει και να της εξηγήσει το …όνειρο πολλάκις. Αυτός δείχνει ότι την ερωτεύεται κοιμώμενος στο ίδιο κρεβάτι μαζί της και γνωρίζοντας την στην οικογένεια του, ενώ δεν το συνηθίζει. Της λέει ότι την θεωρεί διαφορετική από τις άλλες. Προσπαθεί δηλαδής το παλικάρι για φυσιολογική σχέση. Του ζητάει να την τιμωρήσει. Της μαυρίζει τον πισινό. Αυτή φρικάρει και τον χωρίζει. Του μπι κοντίνιουντ. Ξέχασα κάτι;”
Με κοιτάζει εκνευρισμένη.
“Γιατί το κάνεις να φαίνεται τόσο σαχλό και παρανοϊκό;”
“Εμ, επειδή είναι; Το μόνο ενδιαφέρον είναι ο τρόπος που επηρέασε το βιβλίο τις γκόμενες. Διότι περισσότερο γκόμενες θα αγόρασαν το βιβλίο. Ο ενθουσιασμός τους ήταν τόσος που έγινε τριλογία κι αν δεν απατώμαι και ταινία.”
“Είναι τόσο τρελό δηλαδή αυτό;”, σταυρώνει τα χέρια στο στήθος της η Αφροδίτη.
“Μανάρι μου, γλυκό, είσαστε τόσο απεγνωσμένες να σας κάνει να νιώσετε ιδιαίτερες ένας άνδρας που θα ανεχόσασταν τα πάντα. Αυτό είναι το τρελό. Αυτό δείχνει όλο αυτό. Μια μεσήλικας παντρεμένη με δυο παιδιά και λίγο ασχημούλα, γράφει μια κακογραμμένη παπαριά πουλώντας για εκατομμυριοστή φορά το παραμύθι της Σταχτοπούτας στο σήμερα. Μόνο που ο Πρίγκιπας είναι ένας ψυχάκιας γιάπης με σακατεμένο παρελθόν και η μόνη τρυφερότητα που γνωρίζει είναι το spanking στον πισινό.
Πού το ρομαντικό σε όλο αυτό; Δεν βλέπεις ότι όλο αυτό είναι άτοπο; Το βλέπεις, αλλά το διαβάζεις κι εσύ γιατί πάσχεις από το σύνδρομο της νοσοκόμας. Νομίζετε, αγαπητά μου κορίτσια, ότι εσείς θα τον κάνετε καλά. Δεν είναι χτύπημα στο πόδι. Σακατεμένη ψυχή έχει. Ψυχίατρο και ψυχολόγο θέλει, όχι γκόμενα.”, την ακουμπώ απαλά στον ώμο.
Με κοιτάζει πεισμωμένη.
“Μερικές φορές οι άνθρωποι αλλάζουν.”
“Σπάνια αλλάζουν, Αφροδίτη μου. Καμιά φορά μεταλλάσσονται. Μα σπάνια αλλάζει ο πυρήνας τους. Ειδικά ένας τύπος όπως ο κύριος Γκρέι. Θα παραμένει πάντα προβληματικός να πολεμάει φαντάσματα. Η άλλη σίγουρα θα τον βαρεθεί και θα τον αφήσει.”, της λέω τρυφερά.
“Ωραία! Θα το διαβάσουμε και θα δεις! Θα βάλουμε στοίχημα!”, μου λέει απλώνοντας μου το αλαβάστρινο χέρι της.
“Άσε τις μαλακίες σε εμένα. Να το διαβάσεις μόνη σου και να μου πεις το τέλος. Εγώ μαζόχας δεν είμαι!”, της το φιλάω και της τσιμπώ τη μύτη.
Ρουθουνίζει εκνευρισμένη στον αέρα.
“Με εκνευρίζεις γιατί κατά βάθος έχεις δίκιο!”
“Το ξέρω ο μαλάκας! Είναι εύκολο να πουλήσεις παραμύθι σε κάποιον που το έχει ανάγκη για να παλέψει την σκληρή πραγματικότητα του, μανάρι μου. Αυτό πουλάνε αυτές οι κυριούλες και οι εκδοτικοί τους οίκοι. Γιατί μερικές φορές το θες το γαμημένο το παραμύθι, αρκεί να μην το μπερδέψεις με την πραγματικότητα.”
Μου ρίχνει μια απαλή σφαλιάρα στο μπούτι.
“Αχ, κύριε Γκρέι! Με αναστατώνετε!”, της λέω με τσιριχτή φωνή και σκάει στα γέλια. Μετά σοβαρεύει απότομα.
“Δεσποινίς Αναστασία, πρέπει να μείνετε απόλυτα ακίνητη.”, συνεχίζει κι εκείνη το παιχνίδι ρόλων με βαθιά φωνή.
“Ρε τι πάθατε και μιλάτε έτσι;”, ακούμε τον Διόνυσο ξαφνικά από πίσω μας.
Βάζουμε κι οι δυο τα γέλια και του πετάμε το αντίγραφο του «50 shades of Grey» στα μούτρα. Το κοιτάζει και κουνάει το κεφάλι του.
“Δεν διαβάζω βιβλία. Θα περιμένω να δω την ταινία.”, μας λέει και μας το πετάει πίσω στον καναπέ.
“Θα πάμε να το δούμε;”, εκστασιάζεται η Αφροδίτη.
Ανασηκώνει ανέμελα ο Διόνυσος τους ώμους του. Την κοιτάζω εκνευρισμένος.
“Δεν φτάνει που με έβαλες να το διαβάσω, θα πρέπει να το δω κι από πάνω;”
“Μην είσαι σπασαρχίδης, ρε! Το πολύ-πολύ να της πετάμε ποπ κορν όποτε λένε καμιά ηλίθια ατάκα!”, κλείνει το μάτι ο Διόνυσος και η Αφροδίτη τον κοιτάζει με θανατηφόρο βλέμμα.
“Δηλαδή καθ’ όλη την διάρκεια της ταινίας! Μέσα!”, λέω χαμογελώντας σατανικά.
“Με τέτοιους φίλους τι τους θέλω τους εχθρούς.”, λέει δραματικά η Αφροδίτη.
“Από το ολότελα καλή και η Παναγιώταινα.”, την πειράζει ο Διόνυσος.
Χαμογελά ο ένας στον άλλο κι οι δυο γυρίζουν προς το μέρος μου που κοιτάζω το κινητό. Τους χαμογελώ πειρακτικά. Πού να διανοηθώ να τους ομολογήσω ότι έχω κατεβάσει το δεύτερο βιβλίο και το διαβάζω στα κρυφά;
Ο φιλικός Χάρος της γειτονιάς σας.
