Ακούω την εξοργισμένη φωνή του Διόνυσου να με φωνάζει έξω από την βάρκα:
“ΠΑΡΕ ΤΟΝ ΚΟΚΑΛΙΑΡΙΚΟ ΚΩΛΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΒΓΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΑΡΚΑ ΤΩΡΑ!!!”
Βγάζω το κεφάλι μου από την μισάνοιχτη πόρτα και του φωνάζω:
“ΟΧΙ ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΕ ΑΝΑΓΚΑΣΕΙΣ!”
“Γαμώτονπαλιμπαιδισμόσουμέσα!”, βρίζει μέσα στα δόντια του ενώ διακτινίζεται μέσα στη βάρκα μου.
Είμαι πάνω στο κρεβάτι μου αγκαλιά με μία πίτσα κι ένα redbull. Με αγριοκοιτάζει.
“Τι θα γίνει, ρε μαλάκα; Μια εβδομάδα κλείνεσαι και βλέπεις champions league και τελικούς μπάσκετ και… και…. Και τι σκατά, δηλαδή; Πάμε να πιούμε κανένα ποτό σε κανένα σκυλάδικο στην τελική, αφού θες να μου το παίξεις κάγκουρας!”
“Δεν έχω όρεξη. Θέλω να κάνω αποτοξίνωση.”, μουρμουρίζω μπουκώνοντας ένα κομμάτι πίτσας.
“Ρε με δουλεύεις; Τρως το καταπέτασμα και μου λες δεν έχεις όρεξη και κάνεις αποτοξίνωση;”
“Αποτοξίνωση από τους θνητούς θέλω να κάνω.”, του λέω παρακολουθώντας τον Σπανούλη.
Κλείνει την τηλεόραση. Με αρπάζει από το μπράτσο και διακτινιζόμαστε κάπου στα Εξάρχεια. Καφέδες παγωμένοι και τάβλι. Τους παρατηρώ όλους να κλεφτοκοιτάζουν τα κινητά τους ανά δεκάλεπτο και τσίκι τσίκι να γράφουν ή να χαμογελούν και μετά να συνεχίζουν το παιχνίδι τους.
“Τους βλέπεις; Λες και θα πάθουν τίποτα αν δεν κοιτάξουν το κινητό. 465 ειδοποιήσεις από το facebook κι άλλες τόσες σε twitter και instagram. Ποιος μου έκανε like, ποιος κοινοποίηση; Α δεν έγραψε σχόλιο κάτω από την ανάρτηση μου; Δεν μου κάνει like ο βλάκας στην τέλεια φωτογραφία με το μωρό και το σκυλάκι;;; Θα τον σκίσω στα reports!”
“Τι λες;”, με ρωτάει ο Διόνυσος ενώ κουνάει τα ζάρια παραπέμποντας τα λόγια μου με την παλινδρομική κίνηση του αυνανισμού.
“Αυτά σκέφτονται οι απανταχού facebookάδες, αγαπητό μου παιδί. Άσε που αν πιάσεις συζήτηση με καμία, νομίζει ότι είτε την γουστάρεις, είτε θες να της κάνεις καμάκι. Τα αρσενικά από την άλλη, μιλάνε μεταξύ αστείου και σοβαρού, μπας και ψαρώσουν κανένα γκομενάκι και πηδήξουν. ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ! ΓΙΑ ΚΑΛΟ ΜΕ ΕΦΕΡΕΣ ΕΔΩ;;;”, πετάω δυνατά τα ζάρια και βρίσκονται το ένα μέσα στο ποτήρι με το νερό και το άλλο στον απέναντι ταβλαδόρο που κοιτάζει το κινητό του.
“Ρε αδερφέ, σιγά. Θα σου σκιστεί το πριτι κολάν.”, μου λέει δίνοντας μου το ζάρι.
Του χαμογελώ.
“Ποιο ακάου είσαι, ρε;”
Μου κλείνει το μάτι και χαμογελά πλατιά.
“Τι πας και μπλέκεις με το facebook; Θαρρείς και στο twitter δεν γίνονται αλλαξοκωλιές και κραξίματα; Απλά στο facebook ο κόσμος που τριγυρνά είναι πιο “πρωτόγονος” από το twitter.”
Παίρνω το ζάρι από το χέρι του.
“Κι αυτός, αγαπητέ μου, Διόνυσε, είναι ο ναρκισσιστής τουιτεράς που νομίζει ότι επειδή μπορεί με μία παπαριά tweet να κάνει 500 retweet και 500 favourite ότι είναι ανώτερος από τον μέσο facebookά.”, χαμογελώ στάζοντας φαρμάκι στον τουιτερά που μου δείχνει το μεσαίο δάχτυλο και συνεχίζει να κοιτάει το κινητό του.
Ο Διόνυσος βάζει τα γέλια.
“Έζησες λίγες περίεργες καταστάσεις στο φου μπου και άρχισες κιόλας τις διακρίσεις;”
“Όχι. Έζησα λίγες περίεργες καταστάσεις στο φου μπου κι επέλεξα να μην με ακολουθούν και στις πολλές περίεργες καταστάσεις της καθημερινότητας μου.”
Ο παρόλα αυτά φιλικός Χάρος της γειτονιάς σας.
