Σταθερή αξία στον χωροχρόνο: ανάσκελα στη βάρκα με τσιγάρα, να χαζεύω τα αστέρια. Πόσο περισσότερο ταπεινοί θα νιώθαμε όλοι, αν αφιερώναμε μισή ώρα κάθε βραδιά, ατενίζοντας τον νυχτερινό ουρανό.
Η μεγαλομανία της ανθρώπινης φύσης, σε αντίθεση με το μεγαλείο της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Η ένταση της βουής του πλανήτη Γη, ενάντια στη γαλήνη της σιωπής των άστρων.
“Is there anybody out there?”, ρωτούν στ’ακουστικά μου οι Pink Floyd.
Γιατί να σας πλησιάσουν οι “εκεί έξω”, όταν αμελείτε να πλησιάσετε τους “εκεί μέσα”; Τζούρα από το τσιγάρο, εκπνοή.
«Θέλεις λίγη συντροφιά, Χάροντα;», ακούω την βαθιά και ήρεμη φωνή του μέσα στο κεφάλι μου.
Σοκαρίστηκα λίγο. Δεν φημίζεται για την κοινωνικότητα του τους τελευταίους αιώνες.
«Κόπιασε, Όμηρε.», ανασηκώνομαι βγάζοντας τα ακουστικά μου και φέρνω μια μαξιλάρα για να καθίσει στην πλώρη δίπλα μου.
«Είσαι καλά;», ρωτά κοιτάζοντας με ενδιαφέρον.
Είμαι έτοιμος να απαντήσω με την κλασική απάντηση ρουτίνας. Ξέρεις. Αυτή που λες για να καθησυχάσεις τους άλλους, αλλά και τον εαυτό σου.
«Αισθάνομαι κουρασμένος.», απαντώ σιγά, κοιτάζοντας τα πρώην τυφλά του μάτια.
«Σαν να έχεις απλωθεί όπως το βούτυρο πάνω σε πάρα πολύ ψωμί;», χαμογελά γλυκά.
«Βλέπω τα λέγατε με τον Tolkien.», του χαμογελώ κι εγώ.
«Τι σου συμβαίνει;», απλώνει το χέρι του στον ώμο μου.
«Οι θνητοί.», απαντώ λακωνικά.
«Α. Οι θνητοί. Πάντα προκαλούσαμε έντονα …συναισθήματα σε εσάς τους αθάνατους.», χαϊδεύει στοχαστικά την γενειάδα του.
«Τους αγαπώ. Μα δεν τους αντέχω άλλο. Να έχουν την δύναμη της επιλογής και να διαλέγουν να τα κάνουν όλα …σκατά!», θυμώνω.
«Αληθές. Μα όλοι δεν κάνουμε λάθη, αγαπητέ μου;», με σκουντά χαμογελώντας με καλοσύνη και σοφία.
«Ναι. Αλλά δεν καταστρέφω ούτε τον πλανήτη τους, ούτε τις ζωές τους.», σταυρώνω τα χέρια μου στο στήθος και μόλις που συνειδητοποιώ την παιδικότητα της κίνησης μου.
«Πρέπει κάποτε να χάσεις τα πάντα, ώστε να εκτιμήσεις την σημασία του τίποτε.», μου λέει σαν τον Μάντη Κάλχα.
«Ποιο το νόημα τότε;», τον ρωτώ ανάβοντας άλλο ένα τσιγάρο.
«Το νόημα, φίλε μου, είναι να βρεις την δύναμη για να κάνεις μια νέα αρχή. Η ανθρωπότητα είναι γεμάτη από νέα ξεκινήματα. Κι αυτό είναι η μαγεία της ύπαρξης της.», λέει και με μία κίνηση μοιάζει σαν να αγκαλιάζει τον έναστρο, χειμωνιάτικο ουρανό.
«Ως πότε όμως θα έχουν τα περιθώρια για νέα ξεκινήματα; Είναι δίκαιο για κάποιον που έχει φθείρει τους γύρω του τόσο πολύ, να έχει το δικαίωμα για τόσες νέες αρχές κάνοντας τα ίδια λάθη;», επιμένω.
«Όσο υπάρχουν θνητοί που υπερασπίζονται και αντιπροσωπεύουν την αληθινή ανθρώπινη υπόσταση, θα υπάρχουν ευκαιρίες. Επειδή αυτό είναι το δίκαιο. Να μην καταδικάζουμε ένα σύνολο από τα λίγα ή τα πολλά παραδείγματα του. Ίσως γι’ αυτό οι κάτοικοι του “εκεί έξω” αναμένουν το πότε θα είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε κι όχι ν’ ακουστούμε.», λέει και σηκώνεται όρθιος.
«Νόμιζα ότι θα καθόσουν λίγο ακόμα.», σηκώνομαι για να τον ξεπροβοδίσω.
«Έχουμε συνάντηση με τον Tolkien, τον Nietzsche και τον Αριστοφάνη.», χαμογελά πονηρά τρίβοντας τα χέρια του.
«Φιλολογική βραδιά;», ρωτώ απορημένος με την ξαφνική τσαχπινιά του.
«Ο Προμηθέας μας έφερε το “Dungeons and Dragons”. Θα σου φτιάξουμε κι εσένα ήρωα να έρχεσαι να μας βοηθάς όταν έχεις χρόνο.», εξηγεί αφήνοντας με άφωνο και φεύγει σφυρίζοντας το “Comfortably Numb”.
Ο φιλικός Χάρος της γειτονιάς σας.
Χάρε, πας να γίνεις ένα από τους 7 σοφούς? Ποιον θα πετάξεις έξω? Εγώ λέω το Χείλωνα το Λακεδαιμόνιο γιατί
ΑπάντησηΔιαγραφή1) Δε θα χρειαστεί να αλλάξουμε την αλφαβητική σειρά
2) Ήταν κι αυτός Δαιμόνιος σε λίμνη ήτοι Lake-δαιμόνιος
3) Αν σε βρίσει το πολύ να πει μια λέξη, γιατί εκεί ο ΟΤΕ χρέωνε τα SMS με τη λέξη από την αρχαία εποχή...
4) Είχαν προστάτιδα την Αφροδίτη, το αγαπημένο φιλαράκι σου, και θα σε καλύψει (Γιατί ρε κοκκαλιάρη, όλες οι όμορφες πάνε μα άσχημους? Εμάς δε μας βλέπουν? Τις θαμπώνει η ομορφιά μας? Τς τς τς
Μπα. Παρενέργειες από τη σοδειά του παππού Χάους είναι. Α όλα κι όλα, εμένα ομορφούλες μου κάθονται. Απλώς είναι λίγο ζαβές.
Διαγραφή