“Άνοιξέ μου, θα σου σπάσω το κρανίο!”, άκουσα την φωνή του Διόνυσου να με απειλεί έξω από την πόρτα.
“Ο Χάρος Χάρου αυτή την στιγμή είναι σε δρομολόγιο. Αφήστε το μήνυμα σας μετά την χαρακτηριστική καμπάνα. Για το μήνυμα στα κινέζικα πατήστε μηδέν…”
“Έχεις γαμηθεί φέτος! Δεν έχεις αφήσει ούτε έναν γαμάτο καλλιτέχνη!”, συνέχισε να ωρύεται ο Διόνυσος.
“Ενώ όσο ήταν ζωντανοί τους εκτιμούσατε. Δεδομένους τους είχατε και μετά σας έπιασε ο πόνος! Κι εσύ μαζί με τους θνητούς!”
“Α μπα! Έτσι θα μιλάμε τώρα; Εσύ μέσα κι εγώ απέξω; Άνοιξε, κοκαλιάρη! Που μόλις ήρθες σε επαφή με τους ανθρώπους έπαθες κοκομπλόκο και ξανάγινες ερημίτης!”
Άνοιξα την πόρτα με την ρόμπα και τις παντόφλες. Τον αγριοκοίταξα κι εκείνος έβαλε τα γέλια.
“Είσαι τόσο μαλάκας! Έφερα πίτσα να δούμε την νέα ταινία Xmen.”
“Πρέπει να ξυπνήσω νωρίς για δουλειά”, μουρμούρισα μπαίνοντας κάτω από το σεντόνι.
“Πρόβλημα σου. Εγώ θέλω να την δω.”, είπε και στρογγυλοκάθισε δίπλα μου ανοίγοντας το κουτί της πίτσας στο κρεβάτι.
Εφόσον έκανε τον κόπο, δεν θα έλεγα όχι σε μερικά κομμάτια πίτσα.
“Τις είδες τις εκλογές;”, ρώτησε ανάλαφρα εκείνος.
“Δεν χρειάστηκε. Άκουγα τα μπινελίκια του Λίνκολν. Καλά να πάθουν!”, είπα και συνέχισα να τρώω την πίτσα.
“Δεν τους λυπάσαι καθόλου, ρε μαλάκα;”, απορεί εκείνος.
“ΤΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΛΥΠΗΘΩ, ΡΕ; Πού οι μισοί το ξύνουν στο σπίτι τους, δεν ψηφίζουν και μετά διαμαρτύρονται για τον Τραμπ;”, αρχίζει να γυαλίζει το μάτι μου.
“E τι, να ψήφιζαν την Χίλαρι;”
“Όχι, ρε φίλε! Να πάνε να κάτσουν μπροστά από το Καπιτώλιο και να μην σηκώσουν κώλο αν δεν έφερναν κάποιο που γούσταραν. ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΟΥΝ! Σαν τους Έλληνες που κλαίγονται όλη μέρα για την κρίση. Σκατά στα μούτρα τους κι αυτοί. Κοπανιούνται για τον Τραμπ στα σόσιαλ μίντια, αλλά δεν βλέπουν τα χάλια τους που έβαλαν Νεοναζί στη Βουλή! ΧΕΣΤΗΚΑ, ΔΙΟΝΥΣΕ! ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΠΑΡΕ-ΔΩΣΕ! Δεν μαθαίνουν ποτέ και τίποτα! ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ ΤΟΥΣ!”
“Νομίζω ότι είσαι λίγο σκληρός!”, προσπαθεί να με κατευνάσει ο Διόνυσος.
“Σκληρός ήταν ο Bruce Willis. Εγώ είμαι απλώς ειλικρινής. Άσε με να δω τον Xavier να βάζει δαχτυλάκι στον εγκέφαλο του!”, μπουκώνομαι με ένα κομμάτι πίτσα.
“Πάντως όσο και να το παίζεις αδιάφορος, έριξες το βλεφαράκι σου στα σόσιαλ μίντια να δεις τι γράφουν οι θνητοί.”, πέταξε χαμογελώντας στραβά.
“Δεν είμαι αδιάφορος. Εκνευρισμένος είμαι. Αν και δεν θα έπρεπε. Τόσους αιώνες τα ίδια σκατά κάνουν. Πού θα πάει; Θα το συνηθίσω.”
“KAI ΘΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙ ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ ΜΕ ΞΑΝΘΟ ΠΕΡΟΥΚΙΝΙ!”, ακούω τον παππού Χάος να φωνάζει έξω από την βάρκα.
Δυστυχώς το τέρας της Αποκάλυψης είστε εσείς και οι επιλογές σας. Εμάς τους αθάνατους μην μας μπλέκετε με τις μαλακίες σας.
Ο όχι και τόσο φιλικός Χάρος της γειτονιάς σας.
