Τους βλέπω στην προβλήτα απορημένους. Ξαφνικά οι οκτώ από αυτούς με κοιτάζουν ξαφνιασμένοι και αρχίζουν να γελάνε δυνατά. Τους πλησιάζω εκνευρισμένος. Να το παίξω ο κακός Χάρος ή ο καλός Χάρος; Μπορεί να έχουν πάθει μεταθανατικό σοκ. Μην τους αποπάρω κιόλας.
Έρχονται πιο κοντά και αγκαλιάζοντας με, αρχίζουν να γελούν με δάκρυα (;) πια στα μάτια. Τότε τους αναγνώρισα. Παγώνω.
“Τι έπαθε, καλέ, αυτός;”, ρωτάει ο Honoré γελώντας ακόμα τους συναδέλφους του.
“Φάντασμα είδε;”, συνεχίζει ο Wolinski.
Σταματούν και οι οκτώ. Κοιτάζονται μεταξύ τους και ξεσπούν σε πιο δυνατά γέλια.
“Να πάρει η ευχή! Δεν πρόλαβα να πάρω το παλτό μου.”, λέει ο Maris.
“Δεν νομίζω να το χρειαστείς πια.”, σκουπίζει τα μάτια του ο Tignous.
Σιωπηλός τους ανεβάζω πάνω στη βάρκα.
“Έχετε συνειδητοποιήσει το τι σας συνέβη;”, τους ρωτώ προσεκτικά.
“Ή είμαστε σε κώμα ή έχουμε πεθάνει.”, απαντά ο Cabu.
“Σε κόμμα;”, ρωτά η Cayat χαμογελώντας πονηρά.
Να ξανά τα γέλια. Τους χαμογελώ.
“Κι εσύ δηλαδή είσαι ο Χάρος;”, με ρωτά ο Ourrad.
“Μάλιστα, κύριε .”
“Τι γίνεται εκεί πάνω;”, με ρωτά βιαστικά ο Charbonnier.
“Πένθος. Συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας σε πολλές χώρες. Έσβησαν τα φώτα στον πύργο του Άιφελ. Και η Le Pen θέλει να επαναφέρει τη θανατική ποινή.”, τους λέω συνοπτικά κοιτάζοντας το κινητό μου.
“Να φανταστεί κανείς ότι όλοι μας είχαν «αδειάσει» εν ζωή. Τώρα η Le Pen θέλει να επαναφέρει τη θανατική ποινή εν ονόματι της ελευθερίας και της ελευθεροτυπίας;”, κουνάει το κεφάλι του αποδοκιμαστικά.
Τότε αντικρίζουν για πρώτη φορά τους άλλους τρεις. Σταματούν τα γέλια. Τους πλησιάζουν και τους σφίγγουν τα χέρια. Κάθονται όλοι μαζί και συζητούν. Μετά γυρνούν και με κοιτούν. Νομίζω ότι ξέρω τι θέλουν να μου ζητήσουν.
“Φαντάζομαι ότι δεν μπορείς να μας γυρίσεις πίσω.”, λέει ο Charbonnier.
Κουνάω το κεφάλι μου αρνητικά. Όταν οι υπόλοιποι δεν μας κοιτάζουν, βγάζω το κινητό μου και τον αφήνω για λίγο να επεξεργαστεί τα εξώφυλλα και τα νέα. Με κοιτάζει με μάτια που λάμπουν. Του κάνω νόημα να μην το δείξει στους υπόλοιπους. Όταν τελειώνει τον βλέπω σκεπτικό, αλλά πιο αποφασισμένο για την κατάσταση του.
“Το ξέρω ότι είναι δύσκολο να μην μπορείς να πεις ή να κάνεις κάτι.”, του ακουμπώ παρηγορητικά τον ώμο.
Κουνάει το κεφάλι του καταφατικά.
“Θα μπορέσω να δω το επόμενο τεύχος μαζί σου;”, με ρωτά με ελπίδα.
“Και το επόμενο και το μεθεπόμενο.”, του χαμογελώ.
“Ρε συ, καλός είσαι.”, με σκουντά χαμογελώντας.
“Ναι, αλλά ένα σκίτσο της προκοπής δεν μου είχατε κάνει!”, προσποιούμαι ότι του γκρινιάζω.
Γελά και με σκουντά με τον αγκώνα του.
“Θα μπορούμε να δουλεύουμε εδώ;”, με ρωτά ξαφνικά.
Του κλείνω το μάτι πονηρά. Πάει στους άλλους και τους ενημερώνει σχετικά. Σηκώνονται όλοι μαζί για να κατέβουν στον προορισμό τους. Τους κολλάω από ένα αυτοκόλλητο “Je suis Charlie”.
“Γίναμε trend!”, γελάει ο Cabu.
“Φαντάζεσαι τον Sarkozi να φορά ένα τέτοιο;”, ρωτά ο Wolinski τους άλλους.
Κουνούν (δήθεν) έντρομοι αρνητικά τα κεφάλια τους και με αποχαιρετούν σφίγγοντας μου το χέρι και σφυρίζοντας το “always look on the bright side of life”.
Ο φιλικός Χάρος της γειτονιάς σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου