Παλαιότερα η προεκλογική περίοδος με θύμωνε. Πομπώδης λόγοι σε μπαλκόνια. Μουσικοί πόλεμοι από τα εκλογικά κέντρα. Αριστερά το πασοκ με τα αγροτικά του Παπακωνσταντίνου, δεξιά η νδ με Σπανουδάκη και στη μέση το κκε με Φαραντούρη. Πονοκέφαλος. Γραφικότητα.
Μέχρι που …εκσυγχρονίστηκαν. Ανακάλυψαν τα social media. Έτσι λοιπόν θεώρησαν εμπνευσμένο να μας βομβαρδίζουν με φωτογραφίες από συγκεντρώσεις σε καφετέριες, bar, σπίτια και κίτρινα διαφημιστικά σποτάκια, φάκελους με επιστολές προς ψηφοφόρους, πεταμένα διαφημιστικά κομμάτων στους δρόμους. Τις τελευταίες εβδομάδες έχω απολαύσει να τρολλάρω τους πολιτικούς στο twitter. Δεν χρειάζεται να βρίσεις κάποιον για να τον προσβάλεις. Ειδικά όταν με τα γραφόμενα και τα λεγόμενα του, εμμέσως πλην σαφώς προσβάλει την νοημοσύνη και την αξιοπρέπεια σου. Ο πρώτος που μου απάντησε ήταν ο Πλεύρης. Έπειτα ο Μιχελάκης και στο τέλος μια «μικρούλα» η Κολτσίδα.
Είναι ανατριχιαστικά γελοίο που αυτοί οι άνθρωποι απαιτούν για μία ακόμη φορά την ψήφο μας, επιμένοντας σαν τρόφιμοι ψυχιατρείου ότι εκείνοι θα είναι οι …σωτήρες μας. Όχι διότι διαθέτουν ίσως το χιούμορ να απαντήσουν στον ταπεινό Χάρο Χάρου, αλλά χωρίς ουσιώδη επιχειρήματα και με μία ανόητη θεατρινίστικη πρόζα που δεν αρμόζει - κατ’ εμέ - σε πολιτικά πρόσωπα. Ακόμα και τα επιχειρήματα – λέμε τώρα - που διαθέτουν τα αναμασούν τα τελευταία 100 χρόνια, ή τόσα μου φαίνονται εμένα.
Τα διαφημιστικά σποτάκια τους παραπαίουν ανάμεσα στην γελοιότητα, τον χλευασμό, το χάος και τις απειλές. Κανείς δεν προβάλει το έργο του ή έστω το έργο που σκοπεύει να πραγματοποιήσει. Θα σταματήσει η δανειοδότηση! Θα σας πάρουν τα σπίτια! Θα πτωχεύσουμε! Θα πεινάσετε!
Ποιος τους είπε ότι δεν έχουμε χάσει σπίτια; Ποιος τους είπε ότι επιχειρήσεις δεν έχουν πτωχεύσει; Ποιος τους είπε ότι δεν έχουμε πεινάσει; Τα έχουμε πάθει όλα αυτά, Κύριοι και Κυρίες του ΘΑ. Μα φαίνεται ότι όσες φορές και αν σας τα λέμε, εσείς δεν μας ακούτε. Πώς μπορούμε να εμπιστευτούμε κάποιους που δεν δίνουν σημασία ούτε σε αυτά που λέμε ή τις περισσότερες φορές ουρλιάζουμε;
Από την άλλη πλευρά είδα και τους ψηφοφόρους. Άλλοι συνειδητοποιημένοι. Άλλοι προβληματισμένοι. Άλλοι να υποστηρίζουν με σθένος και μένος πολλές φορές υποψηφίους, που δεν είναι καν προσφιλή τους πρόσωπα για να δώσω ένα ελαφρυντικό, βρε αδελφέ! Είμαστε αυτό που φαινόμαστε τελικά. Μια ουτοπική ταινία του συχωρεμένου του Σακελλάριου, με λίγη δόση ψυχασθένειας, μια εσάνς ρουσφετιού, μια πρέζα εξέγερσης του καναπέ και soundtrack από ιταλική τσόντα της δεκαετίας του ’70.
Ναι, είμαι απαισιόδοξος, γιατί το κράτος μας είναι φτιαγμένο να ανακυκλώνει πρόσωπα και καταστάσεις. Ναι, είμαι απαισιόδοξος, όσο βλέπω νέους ανθρώπους να υποστηρίζουν τα διεφθαρμένα καθάρματα της πολιτικής που έχοντας κάνει περιουσίες, απαιτούν ξανά με θράσος την ψήφο τους για να σώσουν (;;;) την Ελλάδα.
Κι η Ελλάδα σαν την ξεχασμένη γκόμενα που την θυμούνται μόνο για καμιά ξεπέτα, έχει συνηθίσει να κοιμάται με το κινητό της στο μαξιλάρι, μπας και την θυμηθεί κάποιος από αγάπη κι όχι από καύλα.
Ο φιλικός Χάρος της γειτονιάς σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου