Ο Χάρος και η μέρα του Αγίου Απαυτούλη

Αφού επέζησα της γρίπης σας γράφω πλέον σώος και φρενοβλαβής. Ναι, καλά διαβάζετε: φ ρ ε ν ο β λ α β ή ς .

Είναι οι μέρες του χρόνου που αποφασίζω να διατηρώ χαμηλό προφίλ με φίλους και συγγενείς. Είναι οι μέρες του χρόνου που, τον τελευταίο αιώνα τουλάχιστον, έρχομαι σε δύσκολη θέση …για να μην βρίσω. Η μητέρα κι η γιαγιά μου υπενθυμίζουν ότι είμαι μπακούρης. Οι φίλοι μου προσπαθούν να μου κλείσουν ραντεβού δήθεν τυχαίων γνωριμιών και οι γνωστοί γλυκαναλατίζουν περί ρομαντικών συνευρέσεων με τα έτερα ήμισυ.

Ασφαλώς δεν είναι κακό να ερωτεύεσαι. Ούτε είναι κακό να κάνεις σαχλά και άχρηστα δωράκια (συγγνώμη αλλά τις περισσότερες φορές τα δωράκια και τα λουλούδια αυτής της «γιορτής» είναι παντελώς άχρηστα, εκτός κι αν έχουν σχέση με σεξ). Είναι εκνευριστικό να διαπομπεύεις τον έρωτα σου (βλέπε βαρύγδουπους όρκους στα social media και selfies σε καθημερινή βάση). Είναι εκνευριστικό να νομίζεις ότι διατυμπανίζοντας τον νιώθεις δικαιωμένος στο έτερον ήμισυ. Είναι αστείο να τρως υπό το φως των κεριών, όταν τα απεχθάνεσαι, να ακούς ρομαντική μουσική, όταν δεν θα την άκουγες στο σπίτι σου κι είναι τέλος πάντων μία ανόητη “απόδειξη” των συναισθημάτων σου. Τι δεν καταλαβαίνεις;

Κατά τον Διαφωτισμό στον ρομαντισμό, κυρίαρχο στοιχείο είναι το συναίσθημα αντί της λογικής. Συναίσθημα, όχι σοκολατάκια (καλά αυτό το αντιπαρέρχομαι γιατί τα τσακίζω), ρομαντικά ντινέρ σε εστιατόρια, άχρηστα δωράκια που τα καταχωνιάζεις για να μην νιώθεις αμηχανία. Δώσε ένα ξαφνικό παθιασμένο φιλί. Πάρε το έτερον ήμισυ από το χέρι και άντε μια βόλτα. Φτιάχτου το αγαπημένο του φαΐ, ρε κοπελιά! Τι να το κάνω το αρκουδάκι; Δεν είμαι τριών! Τι να το κάνω το λουλούδι; Είμαι και αλλεργικός. Γιατί να δω το 50 αποχρώσεις του Γκρέι; Δεν είμαι μεγιστάνας ανωμαλιάρης με διαταραγμένη νηπιακή ηλικία (εδώ οι απόψεις διίστανται) που ερωτεύεται φτωχούλα πλην τιμιούλα παρθενούλα και κάνουν παθιασμένο σεξ με βοηθήματα.

Ο Διόνυσος με κοιτάζει ενώ γράφω αυτά και μου κάνει την παλινδρομική χειρονομία του αυνανισμού. Του δίνω ένα μεγαλοπρεπές φάσκελο και με τα δύο χέρια και μου πετάει ένα κουτί προφυλακτικά.

“Σε καλή μου μεριά!”, του χαμογελώ σαρκαστικά βάζοντάς τα στη τσέπη μου.

“Τι σε καλή μεριά, ρε μαλάκα; Αχρησιμοποίητα θα λήξουν.”, μου αντιγυρίζει εκείνος.

“Μην ανησυχείς. Θα τα φουσκώσω στο πάρτι γενεθλίων σου.”, συνεχίζω ατάραχος.

“Ρε ερωτεύσου! Θα ξανανιώσεις!”, με καλοπιάνει.

“Όταν βρω το κουμπί του αυτόματου ερωτευσίματος θα σε ενημερώσω.”, σφουγγαρίζω τη βάρκα ανέμελος.

Διότι θέλει μεράκι ο έρωτας, καμάρια μου. Μεράκι, χιούμορ, ευρηματικότητα, σατανικές πεταλούδες που εισχωρούν στο στομάχι σου κι έναν κεραυνό που σε βαράει κατακούτελα ενώ εσύ περπατάς αμέριμνος.

Ο φιλικός Χάρος της γειτονιάς σας.