Ο Χάρος και η Αφροδίτη

Χτυπάει το κινητό μου. Ότι που είχα καθίσει να κάνω ρομαντζάδα καπνίζοντας τσιγάρο, ακούγοντας μουσική, πίνοντας ούζο και τρώγοντας κεφτεδάκια.

«Θέλω να με πάρεις!», ακούω την Αφροδίτη να δηλώνει με τη λάγνα φωνή της.

«Μετά από τόσους αιώνες, μωρή; Τώρα το θυμήθηκες;», της λέω γελώντας. Πάντα έτσι μιλάμε.

«Έλα, σαχλέ, να με πάρεις. Βαριέμαι να διακτινίζομαι.»

Δεν της χαλάς χατίρι της άτιμης. Πήγα να την πάρω από τον Όλυμπο. Μια θεογκόμενα είναι, όπως πάντα άλλωστε. Κάθε φορά μας κοιτούσαν περίεργα όταν βγαίναμε μαζί. Είμαι πιο ασχημούλης από τον Ήφαιστο και μπροστά στον Άρη είμαι μυγόχεσμα. Μα έχω χιούμορ ο μπαγάσας και της ανεβάζω το ηθικό. Καθόμαστε στη βάρκα με τα ούζα μας και γέρνει το υπέροχο, ξανθομάλλικο κεφάλι της στον ώμο μου.

«Μου λείπει ο Άδωνις.», μου λέει με έναν αναστεναγμό.

«Ο Γεωργιάδης; Πας καλά;», την πειράζω.

Στραβώνει το υπέροχο στόμα της και με σκουντάει στα πλευρά.

«Ο δικός μου ο Άδωνις, κοκαλιάρη! Ήμουν τόσο ερωτευμένη μαζί του.», μου λέει στεναχωρημένη. «Εσύ μου τον πήρες μακριά.»

«Α μπα; Τώρα εγώ θα πληρώσω τα γαμησιάτικα;», συνεχίζω να την πειράζω.

«Κανένας δεν είναι σαν εκείνον.», ψιθυρίζει θλιμμένα και συμπεραίνω ότι μάλλον έχει περίοδο.

«Αγάπη μου, γλυκιά. Μελαγχολείς και δεν σου ταιριάζει. Είσαι η θεά του Έρωτα, όχι της κατάθλιψης.»

«Με τον Ήφαιστο δεν ταιριάζουμε, μα με κάνει να νιώθω ασφαλής. Με τον Άρη κάνουμε υπέροχο σεξ, αλλά πάντα σκοτωνόμαστε. Με τον Άδωνι τα είχα όλα.», αναστενάζει ξανά και ακουμπά πάνω μου.

«Στο τέλος θα πηδήξεις κι εμένα, φιλενάδα! Όχι ότι θα μου κακοπέσει. Αλλά ας σοβαρευτώ. Με τον άντρα σου βαριέσαι. Με τον εραστή ξενερώνεις. Με τον Άδωνι όμως όλα ήταν αλλιώς. Αλλά όλα αυτά συμβαίνουν στο γλυκό σου κεφαλάκι, αγαπημένη μου φίλη. Δεν πρόλαβες να τον φθείρεις. Δεν πρόλαβες να τον απομυθοποιήσεις. Θα είναι πάντα ο τέλειος, αλλά χωρίς να είναι. Δεν ξέρω αν με πιάνεις.»

Με κοίταξε με τα υπέροχα μάτια της. Λίγο δακρυσμένη μου φάνηκε και με σόκαρε αυτό.

«Ξέρεις πόσες χιλιάδες χρόνια έχω να ερωτευτώ;»

«Πάντα ο χρόνος φαίνεται περισσότερος χωρίς έρωτα. Ξέρω κι εγώ που σου λέω. Μη με ακούς που κλαίγομαι. Είναι για να αυξάνονται τα retweets μου στο twitter. Όμως, καλή μου, ένα πυροτέχνημα ο Έρωτας. Παιδί σου είναι. Έπρεπε να τον ξέρεις καλύτερα. Μπορεί να γίνουμε αθάνατοι, αλλά ο Έρωτας διαρκεί μόνο όταν δεν προλάβεις να τον γδύσεις με τα μάτια της ρουτίνας. Ο Άδωνις είναι ο αιώνιος έφηβος κι εσύ παραμένεις η αιώνια ερωτευμένη μαζί του όσο τον θυμάσαι. Μα αυτό δεν σημαίνει ότι σίγουρα ήταν και ο τέλειος. Μπορεί όταν μεγάλωνε να ήθελε να αντιγράψει τον Δία και να πηγαίναμε όλοι τοίχο-τοίχο.», την πειράζω για να αλαφρύνει η καρδιά της.

Χασκογέλασε λίγο και χώθηκε στην αγκαλιά μου.

«Εμείς γιατί δεν μπορούμε να ερωτευτούμε μεταξύ μας;», με ρωτά. «Δεν θα ήταν ιδανικό να ερωτευτώ τον καλύτερο μου φίλο;»

«Εμείς έχουμε απομυθοποιηθεί μεταξύ μας αιώνες τώρα. Αφού και σεξ να πάμε να κάνουμε, θα αρχίζουμε να λέμε μαλακίες! Άσε δε που δεν έχω καμία όρεξη να γίνω ταχύπλοο για να γλιτώσω από τον μαλάκα τον Άρη και τον μουντρούχο τον Ήφαιστο!»

Βάλαμε τα γέλια κι αρχίσαμε να πειραζόμαστε. Οι Θεοί και οι Θεές αποσπούνται πιο εύκολα, μα ο πόνος τους είναι αληθινός. Πάντως όσοι αιώνες κι αν περάσουν ο Έρωτας, το τέκνο της Αφροδίτης, θα σας τυραννά Θεούς και θνητούς. Ε εμένα θα με γράφει λίγο στα παλιά του τα παπούτσια, γιατί του είχα δείρει τον γυμνό του πισινούλη όταν με πέτυχε με τα βέλη του και μου το κρατάει Μανιάτικο.

Να ερωτεύεστε, ρε αλάνια, κάνει καλό στο καρδιακό σύστημα!

Ο φιλικός Χάρος της γειτονιάς σας.

Πρώτη δημοσίευση στο www.iporta.gr