Ο Χάρος και η δημοτική σύμβουλος

Εργατική Πρωτομαγιά αλλά καταλαβαίνετε ότι δεν με παίρνει να απεργώ πάνω από μία εργάσιμη (δική σας) ώρα. Έτσι λοιπόν αποφάσισα να περιπατήσω, για να χαρώ ο Χάρος, την ανθισμένη πλάση παρέα με τον μόνο που αντιλαμβάνεται την χαρά της άνοιξης, τον Διόνυσο.

Τότε την είδα από μακριά. Ντυμένη με ταγιέρ (διότι στην προηγούμενη ζωή της ήλπιζε να ήταν η Jackie Kennedy), μαλλί κομμωτηρίου (ακόμα και γλάρος να την έχεζε, το μαλλί θα παρέμεινε στη θέση του), αστραφτερό χαμόγελο (πόσο άζαξ να είχε κάνει γαργάρες πια;) και φυλλάδια στα χέρια (κρίμα στα δεντράκια).

Ήθελα να παραμείνω αόρατος, μα ο Διόνυσος από δίπλα με σκουντούσε συνέχεια.

«Μην γίνεσαι φλώρος, ρε. Κάτσε να έρθει κοντά να γελάσουμε λίγο.»

Κι όντως ήρθε κοντά. Με κοίταξε από κάτω ως πάνω. Ήμουν βλέπετε με πολιτικά για να μην τρομάξω τον κόσμο (ήτοι τζιν σχισμένο, μαύρο μπλουζάκι με το δρεπάνι σε στάμπα και αθλητικά παπούτσια, σίγουρα με πέρασε για μεταλλά) και το βλέμμα της στράφηκε στον γκόμενο τον Διόνυσο. Θεός αυτός ό,τι και αν φορέσει. Οι γυναίκες ξελιγώνονται για χάρη του. Πάλι στο φτύσιμο εγώ. Του απλώνει το χέρι της όλο νάζι.

«Καλημέρα σας!», του λέει. «Μένετε στην περιοχή;»

«Γιατί απογραφή κάνεις;», γρύλισα εγώ χωρίς να με ακούσει.

«Μα φυσικά. Εσείς;», έσταξε μέλι εκείνος, σπρώχνοντάς με βιαστικά στην άκρη.

«Ω ναι, μα είναι υπέροχο!», συνέχισε εκείνη με το φυλλάδιο στο χέρι. «Ξέρετε είμαι υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος! Λέγομαι Επιθυμία Διασημοτήτου.»

Κοιτάζω τον Διόνυσο δολοφονικά. Εκείνος μου κλείνει μάτι.

«Με ποια παράταξη είστε, αγαπητή μου;»

«Είμαστε νέα παράταξη λεγόμαστε Ανάπτυξη του Μέλλοντος.»

«Και για πόσο μέλλον μιλάμε;», ξαναγρύλισα εγώ.

Με κοίταξε σαν να ήμουν κατσαρίδα, αλλά επειδή ήμουν με τον …θεό, χαμογέλασε σαν να ήμουν καθυστερημένος.

«Ο …φίλος σας;»

«Χάρος Χάρου, κυρά μου. Εδώ είμαι. Ρώτα με.», άρχιζα να ανεβάζω ατμοσφαιρικές πιέσεις.

«Φαίνεται ότι δεν ασχολείσθε με τα πολιτικά.», σχολίασε κοιτάζοντας το μπλουζάκι μου.

«Κι αυτό από πού το συμπέρανες;», την ρώτησα έτοιμος να της παρουσιαστώ με φουλ εξάρτηση Χάρου, μπας και πάθει ανακοπή και συνεχίσω την βόλτα μου.

«Κι εσείς εδώ συχνάζετε;», με ρώτησε αποφεύγοντας να απαντήσει.

«Εμείς εδώ συχνάζουμε, εσύ; Τώρα θυμήθηκες ότι μένεις “κάπου εδώ”;»

Με κοίταξε τάχα μου σοκαρισμένη και θιγμένη.

«Σας παρακαλώ, πώς…»

«Βρε, άιντε τράβα να μάθεις πώς διαχειρίζεται το δωδεκάωρο στην δουλειά του ο επαγγελματίας, την καθημερινότητα της μια νοικοκυρά, την αφραγκία του ο άνεργος και πώς αγοράζει τα φάρμακα του ο χαμηλοσυνταξιούχος και μετά έλα να μου ζητήσεις την ψήφο μου. Τσόκαρο, ε τσόκαρο! Μην με τραβάς κι εσύ από το μανίκι γιατί θα σου αστράψω καμιά και σένα με τούτη εδώ που ήθελες να μου σπάσεις και πλάκα!», γύρισα στον θεό μεν, ξελιγωμένο από τα γέλια κάφρο δε Διόνυσο.

Η …Jackie δεν μπορούσε να πιστέψει στην προδοσία του θεού. Τίναξε τα συρματομπλεγμένα από τα στερεωτικά σπρέι μαλλιά της και συνάμενη-κουνάμενη κατευθύνθηκε σε άλλα υποψήφια …θύματα. Ο Διόνυσος εξακολουθούσε να γελάει με την ξινισμένη φάτσα μου.

«Ρε, γιατί δεν συγκρατείσαι λίγο; Ξέρεις τι γέλια θα κάναμε;»

«Πώς το μπορείς αυτό, μου λες; Εμένα μου γυρίζει το μάτι ανάποδα με δαύτους και θέλω να τους πάω βαρκάδα.»

«Ε και γιατί δεν τους πας;», ανασήκωσε ανέμελα τους ώμους του.

«Επειδή αν πάρω ποτέ κάποιον αυτοβούλως, τα αφεντικά επιλέγουν ο καθένας από άλλους δύο τυχαίους για να επαναφέρουν την ισορροπία.»

«Α τους τσόγλανους.», σφύριξε ο Διόνυσος εκνευρισμένος. «Τέλος πάντων, έπρεπε να είσαι πιο συνεργάσιμος. Χάνεις την υπομονή σου και χάνουμε στιγμές απείρου κάλλους.»

«Από τέτοιους κάλους έχω χορτάσει. Αρκετά.», την έδειξα με τον αντίχειρα μου. «Να δω τους θνητούς εδώ πάνω πότε θα ανοίξουν τα γκαβά τους.»

Για να με κατευνάσει με πήγε περίπατο στην Πλάκα. Με κέρασε ουζάκι και γλυκό του κουταλιού. Είδαμε πολλές «Jackie» και πολλούς «Kennedy», πράγμα που αποδεικνύει ότι αν υπάρχουν ακόμα σαν κατηγορία πολιτικών υποψηφίων, είσαστε όλοι/όλες άξιοι/άξιες της μοίρας σας.

Ο δεν-νιώθω-σήμερα-διόλου-φιλικός Χάρος της γειτονιάς σας!

Πρώτη δημοσίευση στο www.iporta.gr