Έχοντας τελειώσει τα δρομολόγια της ημέρας, νιώθω εντελώς ανίκανος να κάνω το οτιδήποτε. Σέρνοντας τα πόδια μου για να δέσω τη βάρκα στην προβλήτα ακούω ένα τσαχπίνικο βιολί να παίζει το “Hungarian dance No.5” του Brahms. Γυρνάω το κεφάλι και βλέπω τον Albert Einstein να με πλησιάζει παίζοντας το …βιολί του.
“Καλησπέρα, Albert! Πώς κι από δω;”, τον ρωτώ χαμογελώντας.
Συνεχίζοντας να παίζει και στριφογυρίζοντας στον ρυθμό της μουσικής έρχεται κοντά μου.
“Ήρθα για να κανονίσουμε τα γενέθλιά μας!”, χαμογέλασε πονηρά ανεβαίνοντας την σκάλα για την πλώρη της βάρκας μου παίζοντας μια σονάτα για βιολί του Mozart.
“Α.”, κάνω ξερά.
Άφησε το βιολί στην ξύλινη κασέλα με τα σωσίβια, κοιτάζοντάς με απορημένος για την πρωτοφανή έλλειψη ενθουσιασμού.
“Τι σου συμβαίνει;”
Ανασήκωσα αδιάφορα τους ώμους μου.
“Νιώθω ένα βάρος από την προηγούμενη εβδομάδα.”
“Αχα!”, αναφωνεί θριαμβευτικά. “Ξέρω τι έχεις! Πάσχεις από τις παρενέργειες της θεωρίας της ασχετοσύνης!”
Τον κοιτάζω λοξά.
“Albert, πάλι πήγες από τον παππού Χάος;”
“Έλα κάτσε δίπλα μου.”, μου χτυπά το χέρι του στην κασέλα.
Απρόθυμος κάθομαι και τον κοιτάζω ερωτηματικά.
“Ας πούμε ότι αυτό εδώ…”, εμφανίζει ταχυδακτυλουργικά ένα ανθρωπάκι από πλαστελίνη, “είσαι εσύ. Κι αυτό –δείχνει την παλάμη του- είναι ο χώρος στον οποίο ζεις με το έμβιο ή πλέον μη έμβιο περιβάλλον του. Έτσι νιώθεις ξαφνικά κάτι τέτοιο.”, και με το χέρι του συνθλίβει το σκελετωμένο ανθρωπάκι σε μία αξιοθρήνητη επίπεδη μάζα από πλαστελίνη.
“Κάπως έτσι.”, μουρμουρίζω ισιώνοντας τους κάβους.
“Τι έχουν απογίνει τα όνειρα σου;”, με ρωτά παίζοντας το θέμα του Pinocchio του Walt Disney.
“Ο θείος Freud μου είπε να μην τα συζητάω με ξένους.”, χαμογελάω πονηρά.
“Μπαρούφες. Μάλλον τα καταχώνιασες γιατί η ασχετοσύνη του περιβάλλοντος σου δεν σε άφησε να τα πραγματοποιήσεις. Έτσι συμβαίνει συνήθως. Μέχρι να έρθει η κατάλληλη χρονική στιγμή!”, λάμπουν τα μάτια του.
“Σου έχω πει ότι είμαι ανεπίδεκτος μαθήσεως. Μην επιμένεις. Εξάλλου έχω δουλειά.”, του αντιγυρίζω.
“Ναι. Του θανατά.”, με κόβει σοβαρός. “Ούτε κι εσύ δεν το πιστεύεις αυτό που λες. Διαφορετικά γιατί στα κρυφά παίζεις μουσική για τους περαστικούς όταν τριγυρνάς στον θνητό κόσμο;”
“Γιατί είμαι ο Χάρος και μόνο στα κρυφά μπορώ να κάνω αυτό που μου αρέσει. Τι δεν καταλαβαίνεις;”, του λέω πνιχτά.
Ανασηκώνει τους ώμους του.
“Χαράς το πράμα. Εδώ έγινε διάσημος ο Mairilyn Manson!”, συνεχίζει ακάθεκτος.
“Υπονοείς κάτι για την εμφάνιση μου;”, τον κοιτάω στραβά.
“Ο κόσμος ενθουσιάζεται με το διαφορετικό. Ενθουσιάζεται δε περισσότερο όταν αντιλαμβάνεται ότι αυτό που κάνεις το αγαπάς. Αγάπα το λοιπόν και μη σε μέλλει.”, διασκευάζει το «τράβα μπρος» του Χατζιδάκι στο βιολί του.
Του χαμογελώ γιατί είναι ψυχούλα ο Albert. Πάντα αισιόδοξος και μερακλής. Απομακρύνεται ενώ ακόμα παίζει και τον ακούω από μακριά να φωνάζει:
“Τα λέμε απόψε στη βάρκα σου! Θα φέρουμε εδέσματα. Βάλε τα ποτά. Θα πω στον Tesla, στον Αρχιμήδη και στον Διόνυσο να φέρουν τούρτα! Θα παίξουμε και guitar heroes!”
“Θα το κάψουμε, κυρ Albert! Θα το κάψουμε.”, του φωνάζω και εκείνος γελά χαιρετώντας με το δοξάρι του.
Να αγαπάτε αυτό που κάνετε. Στο τέλος θα μείνουν οι στιγμές που ήσασταν πραγματικά ευτυχισμένοι με αυτούς και αυτά που αγαπάτε. Χρόνια μου πολλά και να με χαίρεστε!
Ο φιλικός Χάρος της γειτονιάς σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου